Ο βάμπιρας δεν έχει και πολλές διαφορές από τους ανθρώπους. Το ωχρό δέρμα του, το σκοτεινό βλέμμα και οι κυνόδοντες του ίσως είναι τα μοναδικά ευκρινή σημάδια αναγνώρισης.
Συνήθως εμφανίζεται ως ένας πολύ όμορφος, μυστηριώδης άντρας που ασκεί μία παράξενη γοητεία, ή ως μία πανέμορφη, αισθησιακή κοπέλα που είναι αδύνατον να της αντισταθείς.
Λέγεται, επίσης, ότι παίρνουν τη μορφή τέρατος, όπως π.χ. οι Λάμιες οι οποίες θεωρήθηκαν ότι ήταν από τα πρώτα βαμπίρ της ελληνικής μυθολογίας.
Πήραν το όνομα τους από τη Λάμια, μία Λύβια βασίλισσα που την ερωτεύτηκε ο Δίας και για να την εκδικηθεί η Ήρα της έκλεψε τα παιδιά που είχε κάνει μαζί του. Εκείνη προσπαθώντας να γλιτώσει και ανήμπορη να εναντιωθεί στην Ήρα, κρύφτηκε σε μια ανήλιαγη σπηλιά και έβγαινε έξω μόνο την νύχτα, ώσπου το ασίγαστο μίσος της και η απουσία φωτός την μεταμόρφωσαν σε μία μοχθηρή μέγαιρα, η οποία σκότωνε τα μωρά των ανθρώπων πίνοντας, συνήθως, το αίμα τους. Έτσι και οι μεταγενέστερες Λάμιες θεωρούνταν ως τερατώδη όντα που σκότωναν μικρά παιδιά για να τραφούνε. Αργότερα όμως θεωρήθηκε ότι είχαν την ικανότητα να μεταμορφώνονται σε πανέμορφες νεαρές γυναίκες, ώστε να προσελκύσουν νεαρούς άντρες και να τους παρασύρουν στο θάνατο. Μία ακόμη εμφάνιση που τους είναι αυτή του άϋλου όντος (το κοινός γνωστό ως φάντασμα) που υλοποιείται μόνο όταν επιτίθεται.

Εκπρόσωποι του απόλυτου και αιώνιου κακού, επιστρέφουν στη γη για να συνεχίσουν αυτά που έκαναν ως άνθρωποι. Οι δυνάμεις τους είναι τεράστιες και εκτρέφονται με τις κακές τους πράξεις. Οι βρικόλακες είναι τα πρώτα στην τάξη όντα του σκότους. Εκπρόσωποι του απόλυτου και αιώνιου κακού, επιστρέφουν στη γη για να συνεχίσουν αυτά που έκαναν ως άνθρωποι εν ζωή. Οι δυνάμεις τους είναι τεράστιες και εκτρέφονται με τις κακές τους πράξεις. Και αυτά τα όντα μπορούν να επιστρέψουν στον αγύριστο αρκεί οι πολέμιοί τους να γνωρίζουν καλά τα μαγικά ξόρκια αλλά και να έχουν το θάρρος να τους μπήξουν την ξύλινη σφήνα στην καταραμένη τους καρδιά.

Μια από τις χαρακτηριστικότερες ιστορίες με βρικόλακα είναι αυτή που διαδραματίστηκε στους Παξούς το 1600. "Τότε στους Παξούς, στην περιοχή Κουκούλια έμενε ο ενοικιαστής των δημοσίων φόρων και τελωνείου ο Καπιτάν Δουλφίς. Μάλλον ο γιος του, συνεχιστής του πατέρα του, είχε συλλάβει ένα μικρό

πλοιάριο με καπετάνιο τον Μπόικο. Ο Μπόικος μετέφερε λαθραία εμπορεύματα και η ποινή ήταν θάνατος ή ακρωτηριασμός.

Έτσι λοιπόν του κόψανε τα χέρια και πέθανε από αιμορραγία. Ο γιος του καπετάνιου Μπόικου, ο Γιωργάκης είναι το θύμα της ιστορίας μας. Η μητέρα του Γιωργάκη αγάπησε κάποιο νεαρό, που της ζήτησε για να την παντρευτεί, να του δώσει προίκα την περιουσία του άντρα της. Έπρεπε με κάθε τρόπο να εξοντώσει το γιο της. Τον άφηνε χωρίς φαγητό, χωρίς ρούχα, και τον έβαζε να κοιμάται στον στάβλο μαζί με τα πρόβατα και τις κατσίκες. Ο λαός των Παξών εκφράζει ακόμα και σήμερα την κακομεταχείριση του Γιωργάκη με το γνωστό: Αντωνέλλα πουτανέλα πού ‘φαγες την πίτα όλη και δεν μού δωσες και μένα.


Αντί όμως ο Γιωργάκης να αδυνατίζει και να μαραίνεται, γινόταν ένα όμορφο παλικάρι με δύναμη και γνώση. Η Αντωνέλλα τυφλή από το πάθος της, μια κατασκότεινη και άγρια νύχτα, μπήκε στο στάβλο και προσπαθεί να σκοτώσει το 15χρονο παλικάρι με στραγγαλισμό. Πάνω στην πάλη ο Γιωργάκης κτύπησε τη μάνα του στο κεφάλι με ένα ξύλο. Αφού περιπλανήθηκε όλη νύχτα το πρωί κρύφτηκε σε ένα καΐκι που έφευγε για την Ήπειρο. Εκεί έγινε δούλος σε κάποιο μεγάλο κτηνοτρόφο, φιλάργυρο και σκληρό. Πέντε χρόνια σκληρής και απάνθρωπης ζωής, ώσπου στο τέλος αρρώστησε από ευλογιά και το αφεντικό του τον πέταξε στους πέντε δρόμους.

Έσυρε τα βήματά του και κατέφυγε σε μια σπηλιά, νηστικός και το χειρότερο άρρωστος βαριά. Στις τελευταίες του οδυνηρές στιγμές, καταράστηκε τους ανθρώπους και ιδιαίτερα την μάνα του και ζήτησε από το διάολο να του παραδώσει την ψυχή. Λένε ακόμη ότι, ο διάολος φανερώθηκε στο Γιωργάκη και του ζήτησε να του παραδώσει την ψυχή του και σαν αντάλλαγμα του υποσχέθηκε να τον κάμει βρικόλακα για να μπορεί να εκδικηθεί τη μάνα του και τους ανθρώπους.

Η Αντωνέλλα, ελεύθερη πια, είχε στο μεταξύ γιατρευτεί από το τραύμα της, συνέχιζε να ζει τη σκανδαλώδη ζωή της στους Παξούς μαζί με τον εραστή της, ώσπου μια μέρα πληροφορήθηκε τον τραγικό θάνατο του παιδιού της. Τότε άρχισαν να την κυνηγούν οι τύψεις. Έβλεπε στον ύπνο της το φάντασμα του Γιωργάκη, άκουε κτύπους στην πόρτα, στα παραθυρόφυλλα, πέτρες να πέφτουν στα κεραμίδια, το σπίτι να σείεται σαν από σεισμό.

Η Αντωνέλλα έχασε τον ύπνο της, την ησυχία της, άρχισε να κλονίζεται η υγεία της. Ανησύχησαν οι δικοί της, την πήραν σπίτι τους. Το βράδυ όμως, ήταν τόσο μεγάλος ο θόρυβος που νόμιζαν πως ξεριζώνονται ελαιόδεντρα, πως πέφτει ραγδαία βροχή. Έτσι την έδιωξαν. Ο βρικόλακας Γιωργάκης δεν περιορίστηκε μόνο στην περιοχή του σπιτιού του. Όλοι οι κάτοικοι των Παξών άκουαν τα ουρλιάσματα, πατήματα στις στέγες των σπιτιών, κτυπήματα στις πόρτες και στα παραθυρόφυλλα. Ήταν σαν μια ομαδική υστερία που κατέλαβε ολόκληρο το νησί.

Κάλεσαν λοιπόν τους 40 ιερείς του νησιού, νήστεψαν τρεις συνεχείς ημέρες, έκαμαν λειτουργία και μέγα αγιασμό. Μετά όλοι μαζί, οι παπάδες μπροστά, ο λαός οπίσω με αναμμένα κεριά, με ψαλμούς και σταυροκοπήματα, ράντισαν οι παπάδες όλο το νησί και έστησαν, σταύρωσαν το νησί με λίθινους σταυρούς. Παράλληλα όμως κάποιος Σκλαβούνος υπάλληλος της ενετικής κυβέρνησης στους Παξούς, κάρφωσε το βρικόλακα Γιωργάκη, στο ανώφλι του σπιτιού του με τρία μεγάλα πλατυκέφαλα καρφιά και βεβαίωσε τους κατοίκους ότι ο βρικόλακας μόνο έπειτα από εκατό χρόνια μπορεί αρθεί στους Παξούς. Άλλοι λένε πως φεύγοντας πήρε μαζί του ένα πριόνι κι ένα τσεκούρι και την έρημο κατάρα να γυρίσει έπειτα από χίλια χρόνια αφού λιώσουν το πριόνι, το τσεκούρι και τα καρφιά.

Μετά από όλα αυτά ο βρικόλακας Γιωργάκης χάθηκε από τους Παξούς. Η Αντωνέλλα αφού την παράτησε ο εραστής της τρελάθηκε. Απέφευγε τους ανθρώπους και γύριζε από εκκλησία σε εκκλησία, άναβε τα καντήλια και ζητούσε συγχώρεση για το κακό που έκαμε στο γιο της. Στα τελευταία τα χρόνια, σωστό ανθρώπινο φάντασμα, η άλλοτε πανέμορφη Αντωνέλλα του καπετάν Μπόικου, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Σ΄ αυτό το τραγικό τέλος την οδήγησαν οι τύψεις, μεταμορφωμένες στο φάντασμα του βρικόλακα Γιωργάκη της Αντωνέλλας. Τα καρφιά το 1935 τα είδε ο διευθυντής της εφημερίδας Παξοί, Μίτσελ και το ερειπωμένο πια σπίτι είναι στα Μποϊκάτικα Γαϊου, λίγο παραπάνω από τον Παντοκράτορα, αριστερά του δημόσιου δρόμου.

Ένας ακόμη γνωστός βρικόλακας είναι ο άρχοντας Κομπίτσης, ένας φοβερός έμπορος και τοκογλύφος που ήρθε στην Κέρκυρα τον 17ο αιώνα.

Σύμφωνα με αφήγηση της Μαγδάλως Χυτήρη : Όταν ο Κομπίτσης κάποτε πέθανε, οι συγγενείς του ανακάλυψαν ένα χρέος κάποιου δύστυχου χωριάτη και έστειλαν την αστυνομία για να τον συλλάβει. Ο χρεώστης για να ξεφύγει γύριζε νύχτα μέρα. Κάποιο βράδυ, σε μεσονύχτια ώρα, βρισκόταν σ΄ ένα τράφο, στην κοίτη δηλαδή κάποιου ξεροπόταμου. Άκουσε ποδοβολητά και υπέθεσε πως θα ήταν το απόσπασμα. Γι΄ αυτό και βιάστηκε να κρυφτεί πίσω από φουντωτούς θάμνους. Είδε τότε να περνά από μπρος του ένα φουσάτο (στρατός) διάολοι. Πίσω τους ακολουθούσε ο Κομπίτσης, φορτωμένος ένα βαρύ σακί. Ο φτωχός, σαν τον είδε δεν κρατήθηκε. Βγήκε από την κρυψώνα του και τον έπιασε από το ρούχο. -Τι μου ΄κανες, άρχοντα Κομπίτση; του κλάφτηκε. Για να μη μου δώσεις το ομόλογο, ότα σε ξώφλησα, μου ζητάνε πάλε το χρέος οι κλερονόμοι σου. -Με κάτι τέτοια τιμωριώμαι τώρα, καθώς γλέπεις, του αποκρίθηκε ο Κομπίτσης. Γλέπεις το σακί μου; Είναι γιομάτο άβρεχτον ασβέστη, που μου καιει την πλάτη. Μόνο δώκε μου μια βοήθεια να το κατεβάσω και να σου γράψω μια εξοφλητική απόδειξη. Μ΄ αυτή την απόδειξη του βρικόλακα γλίτωσε ο φτωχός από την καταδίωξη.

Η μανία με τους βρικόλακες ως αλληγορία για το κυνήγι της άφθαρτης νεότητας, της παντοδυναμίας και του ανέφικτου έρωτα.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΒΡΙΚΟΛΑΚΩΝ

Είναι γεγονός ότι σε τέσσερις σύγχρονες περιπτώσεις στον πλανήτη, υπήρξαν αναφορές για βρικόλακες. Σε μία μάλιστα από αυτές υπάρχει καταγεγραμμένο υλικό που δείχνει πραγματικά τι ακριβώς συμβαίνει.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα δίνουν αναφορές για περίεργα περιστατικά που έχουν,  ή δείχνουν να έχουν σχέσεις με βρικόλακες.
Γεγονός είναι πως πράγματι κάτι τρομερό κρύβεται πίσω από τον παγκόσμιο αυτό θρύλο αλλά οι έρευνες που έχουν γίνει από ερευνητές μέχρι τώρα, δεν έδωσαν πολλά αποτελέσματα. Μόνο σε ένα πράγμα φαίνεται να συμφωνούν όλοι. (Κάτι προσπαθούν να συγκαλύψουν κάποιοι, άρα κάτι αληθινό υπάρχει στον θρύλο αυτό).   
Είναι πολλές οι φήμες που βγαίνουν από το Hollywood. Μια από αυτές είναι οι υπερφυσικές δυνάμεις που λέγεται ότι κατέχουν. Όλα ξεκίνησαν από τον Μπραμ Στόκερ και το περίφημο έργο του (βρικόλακες). Δεν έχουν υπερφυσική δύναμη ή ασύλληπτη ταχύτητα. Ωστόσο μπορούν να τρέχουν λίγο πιο γρήγορα απ' τον μέσο άνθρωπο λόγω της αδρεναλίνης που κυκλοφορεί στο αίμα τους σε μεγαλύτερη ποσότητα.

'Αλλες απόψεις:
Οι βρυκόλακες είναι δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Κατά τις διάφορες δοξασίες πρόκειται για σώματα νεκρών που για κάποιες αιτίες εξέρχονται από τους τάφους τη νύκτα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ιδιαίτερα κατοικίδιων πχ σκύλου ή κατσικιού με απώτερο σκοπό να φοβίσουν ή να ενοχλήσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους ή και ξένους, περιφερόμενοι στους χώρους που διαβιούσαν. Έτσι συνδέονται άμεσα με το κακό και τον Σατανά. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί.Τρέφονται με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό.Δεν πρέπει να συγχέονται με τα Βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.

Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος).

Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες, δεδομένου πως δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων όντων

Πορφυρία ή Βαμπιρισμός

Mήπως τελικά ο κόμης Δράκουλας έπασχε από γεννετική ασθένεια;

Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται πολύ απίστευτα για να έχουν κάποια πραγματική βάση, αλλά υπάρχει μια αληθινή και πολύ σπάνια γενετική ασθένεια του αίματος που αποδίδει στον άνθρωπο που πάσχει από αυτή μερικά χαρακτηριστικά των “τυπικών” βρικολάκων.

Μήπως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια; Μήπως οι βρικόλακες υπάρχουν στα αλήθεια;

Η μορφή

Η πορφυρία περιγράφεται ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιφέρει στον ασθενή μια υπερευαισθησία στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή έχει μεγάλες παραμορφώσεις στην εμφάνισή του. Το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα ενώ η μύτη και τα δάχτυλα του ασθενή ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. Επίσης, παρατηρείται δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.

Ο παράγοντας “σκόρδο”

Και εκτός από την εμφάνιση, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά των βαμπίρ: η απέχθεια προς το σκόρδο. Το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος και αν ένας άνθρωπος που πάσχει από προφυρία φάει σκόρδο, τα προβλήματα της υγείας του θα πολλαπλασιαστούν.

Ο καθρέφτης και ο σταυρός

Η απέχθεια των ανθρώπων αυτών προς τον καθρέφτη και τον σταυρό, τα οποία είναι στοιχεία της… προσωπικότητας ενός βαμπίρ, μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά. Εφόσον το πρόσωπο και το σώμα τους είχε παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και σε περίπτωση που τους έφερναν κοντά σε έναν σταυρό, θα πίστευαν ότι είναι δαιμονισμένοι και η ψυχική τους υγεία θα διαταρασσόταν περισσότερο από τις απλές νευρικές κρίσεις που τους ταλαιπωρούσαν.

Η δίψα για αίμα

Σήμερα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, η πορφυρία καταπολεμάται με μετάγγιση αίματος. Πως όμως μπορούσαν να αισθανθούν υγιείς οι ασθενείς του 16ου και 17ου αιώνα όταν οι μεταγγίσεις άνηκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας; Με το να πίνουν ποσότητες αίματος.

Πολλές οι συμπτώσεις για να μην υπάρχει καμία συσχέτιση…Δε νομίζεις;