Ο βάμπιρας δεν έχει και πολλές διαφορές από τους ανθρώπους. Το ωχρό δέρμα του, το σκοτεινό βλέμμα και οι κυνόδοντες του ίσως είναι τα μοναδικά ευκρινή σημάδια αναγνώρισης.
Συνήθως εμφανίζεται ως ένας πολύ όμορφος, μυστηριώδης άντρας που ασκεί μία παράξενη γοητεία, ή ως μία πανέμορφη, αισθησιακή κοπέλα που είναι αδύνατον να της αντισταθείς.
Λέγεται, επίσης, ότι παίρνουν τη μορφή τέρατος, όπως π.χ. οι Λάμιες οι οποίες θεωρήθηκαν ότι ήταν από τα πρώτα βαμπίρ της ελληνικής μυθολογίας.
Πήραν το όνομα τους από τη Λάμια, μία Λύβια βασίλισσα που την ερωτεύτηκε ο Δίας και για να την εκδικηθεί η Ήρα της έκλεψε τα παιδιά που είχε κάνει μαζί του. Εκείνη προσπαθώντας να γλιτώσει και ανήμπορη να εναντιωθεί στην Ήρα, κρύφτηκε σε μια ανήλιαγη σπηλιά και έβγαινε έξω μόνο την νύχτα, ώσπου το ασίγαστο μίσος της και η απουσία φωτός την μεταμόρφωσαν σε μία μοχθηρή μέγαιρα, η οποία σκότωνε τα μωρά των ανθρώπων πίνοντας, συνήθως, το αίμα τους. Έτσι και οι μεταγενέστερες Λάμιες θεωρούνταν ως τερατώδη όντα που σκότωναν μικρά παιδιά για να τραφούνε. Αργότερα όμως θεωρήθηκε ότι είχαν την ικανότητα να μεταμορφώνονται σε πανέμορφες νεαρές γυναίκες, ώστε να προσελκύσουν νεαρούς άντρες και να τους παρασύρουν στο θάνατο. Μία ακόμη εμφάνιση που τους είναι αυτή του άϋλου όντος (το κοινός γνωστό ως φάντασμα) που υλοποιείται μόνο όταν επιτίθεται.

Εκπρόσωποι του απόλυτου και αιώνιου κακού, επιστρέφουν στη γη για να συνεχίσουν αυτά που έκαναν ως άνθρωποι. Οι δυνάμεις τους είναι τεράστιες και εκτρέφονται με τις κακές τους πράξεις. Οι βρικόλακες είναι τα πρώτα στην τάξη όντα του σκότους. Εκπρόσωποι του απόλυτου και αιώνιου κακού, επιστρέφουν στη γη για να συνεχίσουν αυτά που έκαναν ως άνθρωποι εν ζωή. Οι δυνάμεις τους είναι τεράστιες και εκτρέφονται με τις κακές τους πράξεις. Και αυτά τα όντα μπορούν να επιστρέψουν στον αγύριστο αρκεί οι πολέμιοί τους να γνωρίζουν καλά τα μαγικά ξόρκια αλλά και να έχουν το θάρρος να τους μπήξουν την ξύλινη σφήνα στην καταραμένη τους καρδιά.

Μια από τις χαρακτηριστικότερες ιστορίες με βρικόλακα είναι αυτή που διαδραματίστηκε στους Παξούς το 1600. "Τότε στους Παξούς, στην περιοχή Κουκούλια έμενε ο ενοικιαστής των δημοσίων φόρων και τελωνείου ο Καπιτάν Δουλφίς. Μάλλον ο γιος του, συνεχιστής του πατέρα του, είχε συλλάβει ένα μικρό

πλοιάριο με καπετάνιο τον Μπόικο. Ο Μπόικος μετέφερε λαθραία εμπορεύματα και η ποινή ήταν θάνατος ή ακρωτηριασμός.

Έτσι λοιπόν του κόψανε τα χέρια και πέθανε από αιμορραγία. Ο γιος του καπετάνιου Μπόικου, ο Γιωργάκης είναι το θύμα της ιστορίας μας. Η μητέρα του Γιωργάκη αγάπησε κάποιο νεαρό, που της ζήτησε για να την παντρευτεί, να του δώσει προίκα την περιουσία του άντρα της. Έπρεπε με κάθε τρόπο να εξοντώσει το γιο της. Τον άφηνε χωρίς φαγητό, χωρίς ρούχα, και τον έβαζε να κοιμάται στον στάβλο μαζί με τα πρόβατα και τις κατσίκες. Ο λαός των Παξών εκφράζει ακόμα και σήμερα την κακομεταχείριση του Γιωργάκη με το γνωστό: Αντωνέλλα πουτανέλα πού ‘φαγες την πίτα όλη και δεν μού δωσες και μένα.


Αντί όμως ο Γιωργάκης να αδυνατίζει και να μαραίνεται, γινόταν ένα όμορφο παλικάρι με δύναμη και γνώση. Η Αντωνέλλα τυφλή από το πάθος της, μια κατασκότεινη και άγρια νύχτα, μπήκε στο στάβλο και προσπαθεί να σκοτώσει το 15χρονο παλικάρι με στραγγαλισμό. Πάνω στην πάλη ο Γιωργάκης κτύπησε τη μάνα του στο κεφάλι με ένα ξύλο. Αφού περιπλανήθηκε όλη νύχτα το πρωί κρύφτηκε σε ένα καΐκι που έφευγε για την Ήπειρο. Εκεί έγινε δούλος σε κάποιο μεγάλο κτηνοτρόφο, φιλάργυρο και σκληρό. Πέντε χρόνια σκληρής και απάνθρωπης ζωής, ώσπου στο τέλος αρρώστησε από ευλογιά και το αφεντικό του τον πέταξε στους πέντε δρόμους.

Έσυρε τα βήματά του και κατέφυγε σε μια σπηλιά, νηστικός και το χειρότερο άρρωστος βαριά. Στις τελευταίες του οδυνηρές στιγμές, καταράστηκε τους ανθρώπους και ιδιαίτερα την μάνα του και ζήτησε από το διάολο να του παραδώσει την ψυχή. Λένε ακόμη ότι, ο διάολος φανερώθηκε στο Γιωργάκη και του ζήτησε να του παραδώσει την ψυχή του και σαν αντάλλαγμα του υποσχέθηκε να τον κάμει βρικόλακα για να μπορεί να εκδικηθεί τη μάνα του και τους ανθρώπους.

Η Αντωνέλλα, ελεύθερη πια, είχε στο μεταξύ γιατρευτεί από το τραύμα της, συνέχιζε να ζει τη σκανδαλώδη ζωή της στους Παξούς μαζί με τον εραστή της, ώσπου μια μέρα πληροφορήθηκε τον τραγικό θάνατο του παιδιού της. Τότε άρχισαν να την κυνηγούν οι τύψεις. Έβλεπε στον ύπνο της το φάντασμα του Γιωργάκη, άκουε κτύπους στην πόρτα, στα παραθυρόφυλλα, πέτρες να πέφτουν στα κεραμίδια, το σπίτι να σείεται σαν από σεισμό.

Η Αντωνέλλα έχασε τον ύπνο της, την ησυχία της, άρχισε να κλονίζεται η υγεία της. Ανησύχησαν οι δικοί της, την πήραν σπίτι τους. Το βράδυ όμως, ήταν τόσο μεγάλος ο θόρυβος που νόμιζαν πως ξεριζώνονται ελαιόδεντρα, πως πέφτει ραγδαία βροχή. Έτσι την έδιωξαν. Ο βρικόλακας Γιωργάκης δεν περιορίστηκε μόνο στην περιοχή του σπιτιού του. Όλοι οι κάτοικοι των Παξών άκουαν τα ουρλιάσματα, πατήματα στις στέγες των σπιτιών, κτυπήματα στις πόρτες και στα παραθυρόφυλλα. Ήταν σαν μια ομαδική υστερία που κατέλαβε ολόκληρο το νησί.

Κάλεσαν λοιπόν τους 40 ιερείς του νησιού, νήστεψαν τρεις συνεχείς ημέρες, έκαμαν λειτουργία και μέγα αγιασμό. Μετά όλοι μαζί, οι παπάδες μπροστά, ο λαός οπίσω με αναμμένα κεριά, με ψαλμούς και σταυροκοπήματα, ράντισαν οι παπάδες όλο το νησί και έστησαν, σταύρωσαν το νησί με λίθινους σταυρούς. Παράλληλα όμως κάποιος Σκλαβούνος υπάλληλος της ενετικής κυβέρνησης στους Παξούς, κάρφωσε το βρικόλακα Γιωργάκη, στο ανώφλι του σπιτιού του με τρία μεγάλα πλατυκέφαλα καρφιά και βεβαίωσε τους κατοίκους ότι ο βρικόλακας μόνο έπειτα από εκατό χρόνια μπορεί αρθεί στους Παξούς. Άλλοι λένε πως φεύγοντας πήρε μαζί του ένα πριόνι κι ένα τσεκούρι και την έρημο κατάρα να γυρίσει έπειτα από χίλια χρόνια αφού λιώσουν το πριόνι, το τσεκούρι και τα καρφιά.

Μετά από όλα αυτά ο βρικόλακας Γιωργάκης χάθηκε από τους Παξούς. Η Αντωνέλλα αφού την παράτησε ο εραστής της τρελάθηκε. Απέφευγε τους ανθρώπους και γύριζε από εκκλησία σε εκκλησία, άναβε τα καντήλια και ζητούσε συγχώρεση για το κακό που έκαμε στο γιο της. Στα τελευταία τα χρόνια, σωστό ανθρώπινο φάντασμα, η άλλοτε πανέμορφη Αντωνέλλα του καπετάν Μπόικου, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Σ΄ αυτό το τραγικό τέλος την οδήγησαν οι τύψεις, μεταμορφωμένες στο φάντασμα του βρικόλακα Γιωργάκη της Αντωνέλλας. Τα καρφιά το 1935 τα είδε ο διευθυντής της εφημερίδας Παξοί, Μίτσελ και το ερειπωμένο πια σπίτι είναι στα Μποϊκάτικα Γαϊου, λίγο παραπάνω από τον Παντοκράτορα, αριστερά του δημόσιου δρόμου.

Ένας ακόμη γνωστός βρικόλακας είναι ο άρχοντας Κομπίτσης, ένας φοβερός έμπορος και τοκογλύφος που ήρθε στην Κέρκυρα τον 17ο αιώνα.

Σύμφωνα με αφήγηση της Μαγδάλως Χυτήρη : Όταν ο Κομπίτσης κάποτε πέθανε, οι συγγενείς του ανακάλυψαν ένα χρέος κάποιου δύστυχου χωριάτη και έστειλαν την αστυνομία για να τον συλλάβει. Ο χρεώστης για να ξεφύγει γύριζε νύχτα μέρα. Κάποιο βράδυ, σε μεσονύχτια ώρα, βρισκόταν σ΄ ένα τράφο, στην κοίτη δηλαδή κάποιου ξεροπόταμου. Άκουσε ποδοβολητά και υπέθεσε πως θα ήταν το απόσπασμα. Γι΄ αυτό και βιάστηκε να κρυφτεί πίσω από φουντωτούς θάμνους. Είδε τότε να περνά από μπρος του ένα φουσάτο (στρατός) διάολοι. Πίσω τους ακολουθούσε ο Κομπίτσης, φορτωμένος ένα βαρύ σακί. Ο φτωχός, σαν τον είδε δεν κρατήθηκε. Βγήκε από την κρυψώνα του και τον έπιασε από το ρούχο. -Τι μου ΄κανες, άρχοντα Κομπίτση; του κλάφτηκε. Για να μη μου δώσεις το ομόλογο, ότα σε ξώφλησα, μου ζητάνε πάλε το χρέος οι κλερονόμοι σου. -Με κάτι τέτοια τιμωριώμαι τώρα, καθώς γλέπεις, του αποκρίθηκε ο Κομπίτσης. Γλέπεις το σακί μου; Είναι γιομάτο άβρεχτον ασβέστη, που μου καιει την πλάτη. Μόνο δώκε μου μια βοήθεια να το κατεβάσω και να σου γράψω μια εξοφλητική απόδειξη. Μ΄ αυτή την απόδειξη του βρικόλακα γλίτωσε ο φτωχός από την καταδίωξη.

Η μανία με τους βρικόλακες ως αλληγορία για το κυνήγι της άφθαρτης νεότητας, της παντοδυναμίας και του ανέφικτου έρωτα.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΒΡΙΚΟΛΑΚΩΝ

Είναι γεγονός ότι σε τέσσερις σύγχρονες περιπτώσεις στον πλανήτη, υπήρξαν αναφορές για βρικόλακες. Σε μία μάλιστα από αυτές υπάρχει καταγεγραμμένο υλικό που δείχνει πραγματικά τι ακριβώς συμβαίνει.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα δίνουν αναφορές για περίεργα περιστατικά που έχουν,  ή δείχνουν να έχουν σχέσεις με βρικόλακες.
Γεγονός είναι πως πράγματι κάτι τρομερό κρύβεται πίσω από τον παγκόσμιο αυτό θρύλο αλλά οι έρευνες που έχουν γίνει από ερευνητές μέχρι τώρα, δεν έδωσαν πολλά αποτελέσματα. Μόνο σε ένα πράγμα φαίνεται να συμφωνούν όλοι. (Κάτι προσπαθούν να συγκαλύψουν κάποιοι, άρα κάτι αληθινό υπάρχει στον θρύλο αυτό).   
Είναι πολλές οι φήμες που βγαίνουν από το Hollywood. Μια από αυτές είναι οι υπερφυσικές δυνάμεις που λέγεται ότι κατέχουν. Όλα ξεκίνησαν από τον Μπραμ Στόκερ και το περίφημο έργο του (βρικόλακες). Δεν έχουν υπερφυσική δύναμη ή ασύλληπτη ταχύτητα. Ωστόσο μπορούν να τρέχουν λίγο πιο γρήγορα απ' τον μέσο άνθρωπο λόγω της αδρεναλίνης που κυκλοφορεί στο αίμα τους σε μεγαλύτερη ποσότητα.

'Αλλες απόψεις:
Οι βρυκόλακες είναι δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Κατά τις διάφορες δοξασίες πρόκειται για σώματα νεκρών που για κάποιες αιτίες εξέρχονται από τους τάφους τη νύκτα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ιδιαίτερα κατοικίδιων πχ σκύλου ή κατσικιού με απώτερο σκοπό να φοβίσουν ή να ενοχλήσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους ή και ξένους, περιφερόμενοι στους χώρους που διαβιούσαν. Έτσι συνδέονται άμεσα με το κακό και τον Σατανά. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί.Τρέφονται με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό.Δεν πρέπει να συγχέονται με τα Βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.

Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος).

Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες, δεδομένου πως δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων όντων

Πορφυρία ή Βαμπιρισμός

Mήπως τελικά ο κόμης Δράκουλας έπασχε από γεννετική ασθένεια;

Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται πολύ απίστευτα για να έχουν κάποια πραγματική βάση, αλλά υπάρχει μια αληθινή και πολύ σπάνια γενετική ασθένεια του αίματος που αποδίδει στον άνθρωπο που πάσχει από αυτή μερικά χαρακτηριστικά των “τυπικών” βρικολάκων.

Μήπως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια; Μήπως οι βρικόλακες υπάρχουν στα αλήθεια;

Η μορφή

Η πορφυρία περιγράφεται ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιφέρει στον ασθενή μια υπερευαισθησία στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή έχει μεγάλες παραμορφώσεις στην εμφάνισή του. Το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα ενώ η μύτη και τα δάχτυλα του ασθενή ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. Επίσης, παρατηρείται δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.

Ο παράγοντας “σκόρδο”

Και εκτός από την εμφάνιση, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά των βαμπίρ: η απέχθεια προς το σκόρδο. Το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος και αν ένας άνθρωπος που πάσχει από προφυρία φάει σκόρδο, τα προβλήματα της υγείας του θα πολλαπλασιαστούν.

Ο καθρέφτης και ο σταυρός

Η απέχθεια των ανθρώπων αυτών προς τον καθρέφτη και τον σταυρό, τα οποία είναι στοιχεία της… προσωπικότητας ενός βαμπίρ, μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά. Εφόσον το πρόσωπο και το σώμα τους είχε παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και σε περίπτωση που τους έφερναν κοντά σε έναν σταυρό, θα πίστευαν ότι είναι δαιμονισμένοι και η ψυχική τους υγεία θα διαταρασσόταν περισσότερο από τις απλές νευρικές κρίσεις που τους ταλαιπωρούσαν.

Η δίψα για αίμα

Σήμερα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, η πορφυρία καταπολεμάται με μετάγγιση αίματος. Πως όμως μπορούσαν να αισθανθούν υγιείς οι ασθενείς του 16ου και 17ου αιώνα όταν οι μεταγγίσεις άνηκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας; Με το να πίνουν ποσότητες αίματος.

Πολλές οι συμπτώσεις για να μην υπάρχει καμία συσχέτιση…Δε νομίζεις;

Αληθινοί βρικόλακες- δολοφόνοι

Μανουέλα και Ντάνιελ Ρούντα

Η 23χρόνη τότε Μανουέλα γνώρισε το σύζυγό της, Ντάνιελ, μέσω μιας αγγελίας ενός γερμανικού περιοδικού. “Μαυρομάλλης βρικόλακας αναζητάει πριγκίπισσα του σκότους που να έχει απαρνηθεί τη ζωή και να μισεί τους πάντες και τα πάντα”. Λίγο καιρό αφού απάντησε στην αγγελία του, παντρεύτηκαν και οι μέρες κυλούσαν “ήρεμα”, με λατρείες στον Σατανά και αυταπάρνηση σε όλες τις αξίες της ζωής.

Μέχρι που το 2001, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Το ζευγάρι κάλεσε στο σπίτι του τον συνεργάτη και φίλο του Ντάνιελ, Φρανκ Χάγκεν, και αφού τον μαχαίρωσαν και οι δύο 66 φορές, τον χτύπησαν με τσεκούρι και αφού ξεψύχησε, ήπιαν το αίμα του σε ποτήρι και έκαναν σεξ στο φέρετρο όπου συνήθιζε να κοιμάται η Μανουέλα.

Στο δικαστήριο δήλωσαν ότι δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι κακό, αφού υπακούσαν στις διαταγές του Κυρίου τους, τον Σατανά. Όσο περίεργο είναι το έγκλημα τους, άλλο τόσο περίεργο είναι το γεγονός ότι η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν μόνο 15 χρόνια σε ψυχιατρική κλινική.

Ρίτσαρντ Τρέντον Τσέις

Μέσα σε έναν μόνο μήνα, ο Τσέις ή αλλίως “Ο Βρικόλακας του Σακραμέντο” δολοφόνησε 6 ανθρώπους και ύστερα ήπιε το αίμα τους και έφαγε τα απομεινάρια τους.

Στο δικαστήριο που έγινε το 1979, δήλωσε πως το έκανε επειδή νόμιζε πως οι Ναζί του είχαν δώσει ένα δηλητήριο που θα μετέτρεπε το αίμα του σε… αλεύρι, και ο μόνος τρόπος να το αποφύγει ήταν να φάει το σώμα και το αίμα άλλων ανθρώπων.

Οι ένορκοι δεν πίστεψαν ότι ήταν τρελός και πως οι φόνοι δεν ήταν προμελετημένοι και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Δεν πρόλαβε όμως να γίνει το θέλημα του δικαστηρίου.

Ο Τσέις αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του, το Δεκέμβριο του 1980, με τη βοήθεια αντικαταθλιπτικών φαρμάκων που του είχαν χορηγηθεί από γιατρό της φυλακής.

Ρόντρικ Τζάστον Φέρελ

Ο Ροντ Φέρελ ήταν ο αρχηγός μιας γκανγκστερικής ομάδας έφηβων με το ψευδώνυμο “Η Ομάδα των Βρικολάκων”. Όμως μαζί με μερικά μέλη των “Βρικολάκων” το τράβηξαν περισσότερο από τους βανδαλισμούς που συνήθιζαν να κάνουν με τους υπόλοιπους.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1996, ο 16χρονος Φέρελ σκότωσε τους γονείς της πρώην φιλενάδας του και πάνω στον πατέρα χάραξε το γράμμα “V” (Vampire). Ο Φέρελ δήλωνε παντού ότι στην πραγματικότητα ήταν ο βρικόλακας Βεσάγκο και ζούσε στη γη πάνω από 500 χρόνια.

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο το 1998, και για δύο χρόνια ήταν ο νεότερος θανατοποινίτης στην ιστορία της Αμερικής, μέχρι που το δικαστήριο της Φλόριντα μείωσε την ποινή του από θάνατο σε ισόβια, χωρίς τη δυνατότητα αναστολής.

Τι μορφή έχει ο… Έλληνας βρικόλακας;

Στη Χίο, είναι ντυμμένοι στα λευκά κι έχουν ένα αρχηγό, τριπλάσιο σε μέγεθος και κατάμαυρο.

Στην Σκόπελο είναι σκελετοί που περπατούν.

Στην Αλόννησο έχουν μαύρη και γυαλιστερή σάρκα, και λάμπουν στο σκοτάδι.

Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.

Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, σαν φάντασμα δηλαδή, αλλά έχουν μακριά γένια, μακριά μαλλιά και γαμψά νύχια.

Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα των βρικολάκων είναι από φωτιά και μπορούν να γίνουν αόρατοι.

Πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας;

Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρικολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και βγαίνουν από τον τάφο τους κάθε μέρα και οι “Σαββατιανοί”, που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Και οι δύο βγάινουν μόνο τη νύχτα και για να φύγουν πρέπει να λαλήσει ο μαύρος κόκορας.

Στην Σάμο συνήθως εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι να βγει ο ήλιος, αλλά μερικές φορές μπορεί να εμφανιστούν και το μεσημέρι, στις 12 ακριβώς, αλλά δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.

Στην Χίο βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα και εξαφανίζονται μόνο όταν λαλήσει τρεις φορές ο άσπρος κόκκορας. Είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.

Στην Αμοργό πιστεύουν ότι οι βρικόλακες μπορούν να εμφανιστούν και στο φως της ημέρας.

Στην Κάλυμνο βγαίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, γιατί τους αρέσει ο παγωμένος άνεμος με τον οποίον ταξιδεύουν από σπίτι σε σπίτι.

Στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.

Πότε γίνεσαι βρικόλακας;

Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρικολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα, οι αυτόχειρες και όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.

Στην Σκύρο και σε μερικές περιοχές της Θράκης βρικολακιάζουν οι άταφοι και άψ
αλτοι.

Στην Άνδρο πιστεύουν ότι αν βλαστημήσεις ή καταραστείς έναν νεκρό, τότε εκείνος γίνεται βρικόλακας.

Βαμπιρικές δοξασίες στην Ελλάδα

Όπως και οι σλαβικές χώρες, έτσι και στη χώρα μας κυκλοφορούν πολλές δοξασίες και δεισιδαιμονίες σχετικά με τους “απέθαντους”. Όμως η ελληνική παράδοση δεν παρουσιάζει τους βρικόλακες όπως τους ξέρουμε μέσα από τις ταινίες, αφού τα χαρακτηριστικά που τους αποδίδει ταιριάζουν περισσότερο σε αυτά των ζόμπι.

Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρικόλακας είναι αυτός ο οποίος ξαναζωντανεύει και έχει συνήθως κακές προθέσεις. Η ίδια η λέξη “βρικόλακας” προέρχεται από τις λέξεις “βούρκος” και “λάκος”, που παραπέμπει στην σήψη του νεκρού σώματος, για αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, τους αποκαλούν και “βουρκόλακες”.

Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στις ελληνικές δοξασίες είναι ότι σε κάθε περιοχή της Ελλάδας έχουν διαφορετική άποψη για τη μορφή, για το πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας και για το ποιοί… βρικολακιάζουν.

Βρικόλακες

Θεωρείτε ότι οι βρικόλακες είναι λογοτεχνικό κατασκεύασμα και δεν έχουν καμία βάση στην πραγματικότητα; Διαβάστε στο παρακάτω αφιέρωμα, όλα όσα θέλατε να μάθετε για το θρύλο των βαμπίρ, μαζί με πιθανές εξηγήσεις και ιστορίες αληθινών… βρικολάκων!

Οι θρύλοι που αφορούν τους βρικόλακες είναι τόσο παλιοί όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες, η Μεσοποτάμιοι, οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι έχουν δεκάδες ιστορίες στη μυθολογία τους όπου εμφανίζονται δαίμονες και κακά πνεύματα, και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτά τα τα διαβολικά πλάσματα είναι οι πρόγονοι των βρικολάκων, όπως τους έχουμε στο μυαλό μας σήμερα- κυρίως λόγω του βιβλίου του Στόκερ “Κόμης Δράκουλας”.

Ο όρος “βρικόλακας”, με τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε σήμερα, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις αρχές του 18ου αιώνα από δοξασίες αλλά και αληθινές μαρτυρίες από κατοίκους των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης.

Εκείνα τα χρόνια, η πεποίθηση ότι τα βαμπίρ υπάρχουν, προκάλεσε μαζική υστερία στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να κατηγορούνται για βαμπιρισμό και να θανατώνονται με παλούκια στην καρδιά τους -ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις έναν “αθάνατο” βρικόλακα, σύμφωνα με τις πιο δημοφιλείς πεποιθήσεις.

Πρόσφατα μάλιστα, ιταλοί ερευνητές ανακάλυψαν τα λείψανα γυναίκας βαμπίρ που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της για να μην επιτεθεί στα θύματα της πανώλης που σάρωσε την πόλη τον 16ο αιώνα.

Όμως, εκείνη την εποχή, οι βρικόλακες ήταν διαφορετικοί στην εμφάνιση σε σχέση με τους βρικόλακες που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια, πριν τον 19ο αιώνα, οι βρικόλακες δεν ήταν χλωμοί και αδύνατοι, αλλά κόκκινοι, διαβολικοί και φορούσαν λεπτεπίλεπτα σάβανα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις βρικόλακας γινόταν κάποιος που είχε αυτοκτονήσει ή τον είχε δαγκώσει κάποιο ζώο, ενώ πολλές φορές βρικόλακες θεωρούνταν οι μάγισσες και οι δαιμονισμένοι.